ದುಗುಡವೇಕೆ

ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಹೊರಳಿಸುತಿ ಯಾಕ ನೀ
ಮುನಿಸಿನಾಗ ಕಣ್ಣ?
ಮುತ್ತಿನಂತ ಕಣ್ಣಿತ್ತ ಸರಿಸಿ
ನೋಡೊಮ್ಮೆ ಎದೆಯ ಹುಣ್ಣ

ನಕ್ಕು, ತಿರುಗಿ ನಾ ಕಾಣದಂತೆ
ಒರೆಸುತ್ತಿ ಕಣ್ಣಿನಂಚ
ನಿನ್ನ ಸೆರಗ ತುದಿ ಒದ್ದೆಯಾಗೆ
ಮುಳುಗುತ್ತೆ ನನ ಪ್ರಪಂಚ

ಯಾವ ದುಗುಡ ಮನದಾಗ ಮಡಗಿ
ತೋರಿಸುತಿ ಇಷ್ಟು ಮೌನ?
ಕಣ್ಣು ಬಾಡಿ ಮುಖವೆಲ್ಲ ಸೊರಗಿ
ಬಾಡಿಹುದು, ಕೇಳು ಚಿನ್ನ

ನೀ ನಗದೆ, ಮುಗುದೆ ನನಗೀಗ ಹಗಲು
ಇರುಳೆಲ್ಲ ಬರಿಯ ನರಕ
ನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನುಡಿದು ಸನಿಹಕ್ಕೆ ಬಾರೆ
ಈ ದುಃಖ ನಮಗೆ ಬೇಕ?