ಇದು ಭಾವಾಲಾಪಗಳ ಸುರಿಮಳೆ
ಮೊರೆವ ತೊರೆಯರೆದೂರ ಸಾರಲು-
ತೊರೆದು ನೊರೆಹೊರೆಯೊಡಲ ಕಡಲು
ಮರಳಿ ಸೇರಿತು ತನ್ನ ಗೂಡಿಗೆ;
ನೀ- ತೆರಳುವೆಂದಿಗೆ ಗುರುವಿನಡಿಗೆ?
ನೀಲಬಾನಲಿ ತೇಲುಮುಗಿಲದು
ಸಾಲುಸಾಲಿನ ಮಳೆಯ ಸುರಿಸಿ;
ಜಲವು ಸೇರಿತು ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ; ನೀ-
ಅಲೆಯುವೆಂದಿಗೆ ಗುರುವ ನೆಲೆಗೆ?
.
ಬಾಗು ಚಂದ್ರನು, ಕೆಂಪು ಸೂರ್ಯನು
ಸಾಗಿ ಬಂದಿಹ ದಾರಿ ಕಾಣದೆ
ಮಗುಚಿ ಹೋದರೂ ರಾಶಿ ನೀರಲಿ; ನೀ-
ಹೋಗದಿರು ಗುರುವಿರದ ಊರಲಿ!
.
ಹಣತೆ ಉರಿಯಲು, ಗುರಿಯು ಗುರುವಿನ
ಅಣತಿ ಪಡೆಯುತ ಮೆರೆದು ಗೆಲ್ಲಲಿ!
ಕಣಕಣವೂ ಗುರುವೆಂಬ ಶಿಲ್ಪಿಯ
ಚಾಣದೇಟಲಿ ಮೀಯಲಿ !!
.
. . . ಕವನತನಯ ಸಖ್ಯಮೇಧ
‘ಅವಳ’ ಮನೆಕಡೆ ಬಾಗತೊಡಗಿವೆ
ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆ ಮರಗಳು;
ಅವಳ ಉಸಿರನು ತಾವು ಉಸಿರಿಸಿ
ಹೆಚ್ಚು ಕಂಪನು ಪಡೆಯಲು!
.
ನನ್ನ ಊರಿನ ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆ
ಹೆಚ್ಚು ಬಣ್ಣವ ಸೂಸಿದೆ;
‘ಅವಳ’ ನಾಚಿದ ಕೆನ್ನೆ ಕಾಣಲು
ತನಗೆ ತಾನೇ ಸೋತಿದೆ!
.
ಕೆಳಗೆ ಉದುರಿದ ರಾಶಿ ಸಂಪಿಗೆ
ನೆಲದಿ ಚಿತ್ರವ ಬರೆಯಿತು;
ಅವಳ ಕೈ ಮದರಂಗಿ ಕಾಣಲು
ಗೆಲುವ ಆಸೆಯ ತೊರೆಯಿತು!
.
ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆ- ಅದರ ಕಂಪಿಗೆ
ಬಿರಿದು ನಕ್ಕಿವೆ ಉಳಿದ ಹೂಗಳು
‘ಅವಳ’ ನಗುವಿನ ನೆನಪಿನಾಟಕೆ
ಎದೆಯಲರಳಿದೆ ಭಾವಕುಸುಮವು!
.
ಹರಿವ ತೊರೆ,ಕಾನನದ ನಡುವಲಿ
ಕೆಂಡಸಂಪಿಗೆ ವೃಕ್ಷವು!
ತುಡಿವ ಎದೆ, ಮನ ನೆನೆವ ನನ್ನಲಿ
‘ಅವಳ’ ನೆನಪಿಗೆ ರಕ್ಷೆಯು!
.
. . . . . . . ಕವನತನಯ ಸಖ್ಯಮೇಧ
